Edmund Stępień

Legnicki pionier, ekonomista, działacz sportowy.

Urodził się 5 listopada 1930 r. w Ożarowie (pow. wieluński). Zmarł 17 marca 2017 r. W Wieluniu spędził dzieciństwo, tam zastała go II wojna światowa. W 1940 r. został wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec. Trafił do gospodarstwa rolnego pod Hamburgiem, gdzie pracował do 3 maja 1945 r. Po wojnie jego ojciec i wujek osiedlili się w Jaworze, prowadzili tam gospodarstwo, trzy sklepy i restaurację. Pan Edmund natomiast związał się z Legnicą.

Pracował w Zakładach Przemysłu Dziewiarskiego „Milana”, w których pełnił także funkcję tłumacza języka niemieckiego. Tu też rozpoczął i ukończył naukę w Zasadniczej Szkole Dziewiarskiej dla Pracujących ZPDZ „Milana”. Już wtedy zajął się działalnością społeczną. W latach 1950–1952 odbył zasadniczą służbę wojskową. Po odbyciu służby wojskowej ukończył Technikum Ekonomiczne we Wrocławiu. Czasy powojenne w Legnicy wspomina słowami: „To było ciężkie, ale i radosne życie”.

Pracował m.in. jako kierownik Wydziału Przemysłu i Handlu Miejskiej Rady Narodowej, następnie w WPPH „ARGED” Oddział Legnica (jako zastępca dyrektora), WSS „Społem” Oddział Legnica (jako wiceprezes do spraw handlowych). Awansował na podobne stanowisko w WSS w Lubinie. Wreszcie powrócił do WSS Legnica i tu w 1981 r. przeszedł na emeryturę.

Odznaczony m.in. Odznaką XV-lecia Wyzwolenia Dolnego Śląska (1960), Medalem 30-lecia Polski Ludowej (1974), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1978), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1986), Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju (1989).

Choć od 1981 roku był emerytem, zawsze był całym sercem związany z Legnicą.