Irena Nowak-Urban

Pionierka Legnicy, działaczka społeczna, wieloletnia pracowniczka Huty Miedzi „Legnica”.

Urodziła się 12 stycznia 1941 r. we Lwowie. Do Legnicy przyjechała z rodzicami w 1946 r. Tutaj chodziła do Szkoły Podstawowej nr 1 i Technikum Przemysłu Spożywczego (kierunek: technologia gorzelnictwa). Jest też absolwentką Technikum Chemicznego w Jeleniej Górze.

Od 1959 r. pracowała jako laborantka w Hucie Miedzi w Dziale Kontroli Jakości. W 1968 r. awansowała na stanowisko kierownicze w laboratorium przy Wydziale Fabryki Kwasu Siarkowego i Elektrociepłowni.

Nigdy nie stroniła też od działalności społecznej: w związkach zawodowych HM „Legnica”, Lidze Obrony Kraju, Towarzystwie Miłośników Legnicy PRO LEGNICA, Stowarzyszeniu Kobiet „Babiniec”, Stowarzyszeniu Emerytów i Rencistów KGHM, Stowarzyszeniu Dzieci Wojny w Polsce.

Współpracowała w przygotowywaniu wspomnień członków Stowarzyszenia Dzieci Wojny Oddział w Legnicy, wydanych w formie książki przez Związek Zawodowy Przemysłu Miedziowego w 2015 r.

Ważniejsze nagrody i odznaczenia: Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi, Zasłużony Pracownik Huty Miedzi „Legnica”, Medal 35-lecia Polskiej Miedzi, Złoty Medal za Zasługi dla LOK (2004), Złoty Medal za Zasługi dla Obronności Kraju (2014), Krzyż Porcelanowy za Zasługi dla Klubów Żołnierzy Rezerwy (2015), Błękitny Krzyż Zasługi Stowarzyszenia Dzieci Wojny w Polsce (2014), Odznaka „Zasłużony dla Legnicy” (2016).

Co dla niej znaczy bycie legniczanką? „Legnica jest moim ukochanym miastem. Mieszkam tu od dziecka – przez 22 lata w samym centrum (przy ul. Rosenbergów, dawniej Panieńskiej), obecnie przy Najświętszej Marii Panny. Żyłam rytmem tego miasta. Pracując w Hucie Miedzi, miałam swój udział w programie uruchomienia instalacji odsiarczania gazów SOLINOX, dzięki czemu poprawiło się tutejsze powietrze. Jestem dumna, że mieszkam w Legnicy”.