Jerzy Starzyński

Łemko. Animator kultury, historyk, choreograf, badacz kultury łemkowskiej.

Urodził się 8 marca 1967 r. w Legnicy. Od 1994 r. instruktor amatorskiego ruchu artystycznego w Centrum Sztuki – Teatr Dramatyczny. Od 1999 r. w Legnickim Centrum Kultury. Od 2007 r. kierownik Działu Komunikacji i Współpracy Zagranicznej. Od 2011 r. prowadzi Dział Folkloru Mniejszości Narodowych i Dokumentacji. Wykładowca tańców łemkowskich na Podyplomowym Studium Choreograficznym na Uniwersytecie Rzeszowskim i studiach choreograficznych w Warszawie oraz Nowym Sączu.

Założyciel Łemkowskiego Zespołu Pieśni i Tańca „Kyczera” (1991); prezes stowarzyszenia pod tą samą nazwą (1991–2017). Pomysłodawca i organizator Międzynarodowego Festiwalu Folklorystycznego „Świat pod Kyczerą” (2006–2017).

Organizator wystaw, konferencji naukowych, seminariów i innych projektów poświęconych Łemkom oraz mniejszościom narodowym i etnicznym.

Laureat nagrody Fundacji Popierania Niezależnej Kultury Polskiej „Polcul” z Sydney. Uhonorowany Medalem Zasłużony Kulturze „Gloria Artis” (2009); Nagrodą Marszałka Województwa Dolnośląskiego (2012); Nagrodą Miasta

Legnicy (2008), tytułem „Zasłużony Działacz Kultury Ukrainy” (Ministerstwo Kultury i Turystyki Ukrainy, 2009).

Autor, redaktor publikacji książkowych: Szlakiem nieistniejących wsi łemkowskich, 2006; Jak Lypniane sonce do micha imaly. Bajky, bai i opowidanky Lemkiw (wspólnie z A. Rydzanicz), 2010; Kto siedzi na miedzi(-y), redaktor i autor artykułu Na obczyźnie, 2013; Łemkowie, Bojkowie, Rusini. Historia, współczesność, kultura materialna i duchowa, współredaktor, 2007; Pieśni baby Olgi. Śpiwanky baby Olhy, pod red. J. Starzyńskiego i B. Tarasiewicz, 2010; Łemkowie – wczoraj, dziś i jutro, pod red. J. Starzyńskiego i B. Tarasiewicz, 2011; Ubiory Łemków w XIX i pierwszej połowie XX wieku, 2016.

Według jego słów, swoje dokonania zawdzięcza żonie Marii (zm. w 2012 r.). Ma pięcioro dzieci. Najważniejsze wartości w życiu: Bóg, wiara, rodzina, dostrzeganie Boga w drugim człowieku. Hobby: podróże, muzyka folkowa.

„Legnica – jak mówi – to cząstka mnie”.